Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2021 r., II CSKP 41/21 

Podstawą  materialnoprawną  rozliczenia  nakładów  na  rzecz  wspólną pomiędzy  współwłaścicielami  jest  art.  207  k.c.,  zgodnie  z  którym  pożytki  i  inne przychody  z  rzeczy  wspólnej  przypadają  współwłaścicielom  w  stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary  związane  z  rzeczą  wspólną.  W  powołanym  przepisie  chodzi  o  szerokie rozumienie  wydatków  na  rzecz  wspólną,  obejmujące  wszystkie  wydatki,  jak i nakłady. Nie są jednak nakładem na rzecz wspólną środki finansowe wydatkowane przez  współwłaściciela  na  jej  nabycie. 

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2020 r., II CSK 583/18

Jeśli (…) osoba, na rzecz której ustanowiona została uprzednio służebność osobista mieszkania obciążająca konkretną nieruchomość, stanie się w wyniku spadkobrania, współwłaścicielem tejże nieruchomości w określonym udziale ułamkowym, to przysługująca mu służebność nie wygasa, a art. 247 k.c. nie znajduje zastosowania.

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2020 r., II CSK 616/18

Profesjonalny zarządca sądowy przy sprawowaniu zarządu jest obowiązany do starannego działania z uwzględnieniem zawodowego charakteru prowadzonej w tym przedmiocie działalności (art. 355 § 2 k.c.). Z art. 203 k.c., określającego przyczyny,  dla  których  konieczna  była  ingerencja  sądu, należy wyprowadzić wniosek,  iż  zarządca  nie  musi  konsultować  ze  współwłaścicielami  czynności zwykłego  zarządu,  skoro  doszło  do  nieporozumień  pomiędzy  nimi w  sprawach dotyczących  zwykłego  zarządu  lub  naruszeń  zasad  prawidłowego  zarządu.

Zadaniem zarządcy wyznaczonego przez sąd jest prowadzenie racjonalnej gospodarki nieruchomością. Istotą zaś takiego zarządu przymusowego jest to, że ustanowiony zarządca zastępuje współwłaścicieli w wykonywaniu praw i w zakresie ich obowiązków wynikających za zarządu rzeczą wspólną.

Z faktu, że współwłaściciele nie wnosili zastrzeżeń odnośnie do sposobu sprawowania zarządu przez zarządcę sądowego nie można wyprowadzić wniosku o dorozumianym zrzeczeniu się przez nich roszczeń odszkodowawczych z tytułu nienależytego sprawowania zarządu.

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2020 r., V CSK 401/19

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że umowa o podziale rzeczy quoad usum może być zawarta także w sposób dorozumiany przez utrwalony między współwłaścicielami sposób korzystania z części rzeczy wspólnej. Nie muszą być w niej określone zasady podziału korzyści i dochodów oraz wydatków i ciężarów. Dokonując takiego podziału strony umawiają się również w sposób dorozumiany, że ciężary i wydatki dotyczące zajętej części rzeczy ponosi tylko ten, kto z niej korzysta z wyłączeniem innych (por. m.in. uchwała pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 28 września 1963 r., III CO 33/62, OSNCP 1964, Nr 2, poz. 22, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 1980 r., III CZP 80/79, OSNC 1980, Nr 9, poz. 157, wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2004 r., IV CK 17/03, niepubl., z dnia 16 września 2015 r., III CSK 446/14, niepubl. oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2012 r., V CSK 526/11, niepubl.).

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2018 r., III CZP 50/18

Dochodzenie przez jednego ze współwłaścicieli nieruchomości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z tej nieruchomości nie jest czynnością zmierzającą do zachowania wspólnego prawa w rozumieniu art. 209 k.c.